We leven in een samenleving waar continu inspanning leveren hoog op de ladder staat van succesvol gedrag. In dit interview met de Amerikaanse psycholoog Devon Price over het boek Lazyness does not exist, staat beschreven dat een mens in korte sprints productief kan zijn en we uiteindelijk slechts drie tot vier uur per dag een prestatie leveren. De rest is opvulling. Die brengen we vooral door met elkaar voorhouden dat we de hele tijdig ijverig en vlijtig zijn omdat het tegenovergestelde, namelijk dat we lui zouden zijn een stempel is die de meeste van ons willen vermijden. Ik heb het druk is de teneur. Ik heb het rustig is de uitzondering.
We zijn momenteel productiever dan ooit. Tijdens de pandemie plakten we in Europa een uur extra overwerk aan onze weerweek zo blijkt uit onderzoek van ADP. Het aantal mensen dat structureel overwerkt neemt over de jaren toe. Thuiswerken creëert door minder reistijd, de vervaging van privé-werksituatie en angst voor baanverlies vooralsnog meer ijverige medewerkers.
Price beschrijft de trend waarin werkgevers als reactie op thuiswerken de controle op hun werknemers vergroten door hun productiviteit te monitoren. Dit wordt bevestigd door een Nederlands onderzoek dat in opdracht van de commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid dit najaar werd gedaan. Hierin wordt de toenemende druk op werknemers erkend. Er is dus een behoefte om te controleren of mensen wel écht ijverig zijn.
Hard werken. Ambitieuze doelen stellen. Druk zijn. Normen die we als maatschappij met elkaar creëren. Waarbij mensen die daarin niet slagen vaak als lui of mislukt worden bestempeld. De analyse in het werk van Price is dat wanneer we medewerkers voortdurend overvragen het niet vreemd is dat ze het overzicht verliezen. Dat ze vervolgens doelen en taken niet meer kunnen behappen en vastlopen. Het bekende door de bomen het bos niet meer zien. En dat de beste reactie daarop compassie zou moeten zijn in plaats van een veroordeling.
Tegelijkertijd horen we steeds vaker een pleidooi voor lummelen. MIT professor Alan Lightman geeft hierop in zijn boek In praise of wasting time, beschreven in dit interview in NRC uit 2018, een ander perspectief. Lummelen is volgens hem een noodzakelijke activiteit om creativiteit te stimuleren. Lummelen staat alleen haaks op onze maatschappelijke normen. Want lummelen kost tijd en tijd is schaars.
HBR vat het mooi samen. Dit productiviteitsvraagstuk gaat niet over het individu maar over het systeem. De verantwoordelijkheid voor de houding binnen organisaties ten aanzien van werkethiek en productiviteit ligt dan ook bij leiders. Met als grote valkuil dat de meeste leiders denken dat ze hun positie hebben bereikt omdat ze hard hebben gewerkt en niet lui zijn. Vraag je dus eens af wat de effecten zijn van deze overtuiging, positief én negatief. Iedere transformatie begint bij het vermogen om anders te leren kijken en je eigen overtuigingen ter discussie te stellen. Wat als succes niet aan al dat harden werken lag?
Wij wensen het onze maatschappij toe om minder druk te ervaren, vaker te lummelen én effectief te zijn. Een transformatie die vooral winnaars kent.
Kun jij hulp gebruiken bij het onderzoeken hoe jij je organisatie effectiever en met meer ruimte voor lummelen kan aansturen? Neem dan contact met ons op.