We leven in een digibetocratie

We leven in een digibetocratie en daar zijn we allemaal debet aan.

Het item van Lubach over het gebrek aan digitale expertise sneed een gevoelig onderwerp aan. We worden bestuurd door een overheid die vooralsnog weinig prioriteit lijkt te geven aan de risico’s van de digitale ontwikkelingen en geen kennis van zaken lijkt te hebben. Tegelijkertijd verscheen vorige week ook een rapport van de RLI over de kansen die de overheid misloopt om gebruik te maken van digitale expertise om een ontwikkeling als duurzaamheid te versnellen en de noodzaak van de overheid om actief te sturen op de maatschappelijke implicaties buiten het overheidsdomein.

In (commerciële) organisaties is het helaas niet vaak anders gesteld dan bij de overheid. Daar houden de leiderschapsteams zich ook vaak nog verre van de digitale realiteit die ook op hen invloed heeft. De meeste leiders zijn er tenslotte niet mee opgegroeid. Er is vaak sprake van een hoge mate van de klok en de klepel met alle gevolgen van dien. Dat komt vaak omdat men niet doorheeft wat men niet weet, en de consequenties daarmee onderschat. Of men heeft door dat er weliswaar ze te weinig kennis hebben voor evenwichtige besluitvorming, alleen is het vaak ondenkbaar omdat te zeggen. Terwijl dat juist de kwetsbaarheid vergroot van het systeem waarmee en waarbinnen de organisatie opereert.

Digitalisering wordt bij voorkeur belegd bij experts. En dat is niet onterecht. Alleen is de hamvraag in hoeverre het noodzakelijk is dat alle overige betrokkenen begrip ontwikkelen over digitalisering. Is het een verantwoordelijkheid die zich laat delegeren? Onze hypothese is dat het essentieel is voor alle betrokkenen om zich bewust te worden van de impact van digitalisering om de risico’s te mitigeren en kansen te kunnen benutten. Omdat het de kern van de bedrijfsstrategie meestal raakt, zoals het b